خلاصه:

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت موفقیت و هزینه و زمان طولانی استفاده بیشتر از تعداد ایمپلنت‌، این تحقیق با هدف مقایسه میزان شاخص‌های پریودنتال، تحلیل استخوان و بقای ایمپلنت، در بارگذاری فوری اوردنچر  فک پایین متکی بر یک ایمپلنت میانی با دو ایمپلنت طرفی در سال 1390 انجام شد.

مواد و روش‌ها: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی تصادفی روی 20  بیمار بی‌دندان دارای دنچر کامل که از گیر دست دندان فک پایین خود ناراضی بودند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند. در تمام بیماران 3 عدد ایمپلنت (10×8/3 میلی‌متر) یکی در ناحیه سمفیز مندیبل و دو عدد دیگر نیز در ناحیه طرفی به فاصله 12-10 میلی‌متر از میدلاین قرار داده شد.

در گروه مورد، تنها ایمپلنت میانی تحت بارگذاری فوری قرار گرفت و ایمپلنت‌های طرفی بدون بارگذاری رها شدند. اما در گروه شاهد ایمپلنت‌های طرفی تحت بارگذاری فوری قرار گرفتند و ایمپلنت های میانی بدون بارگذاری رها شدند. پس از گذشت 6 ماه اثر درمان روی عواملی چون گیردنچر, ‌ثبات ایمپلنت، تحلیل استخوانی کرستال، عمق پروبینگ (PPD)، خونریزی حین پروبینگ (BOP) و بقای ایمپلنت‌ها در داخل هر گروه با آزمون آماری Pair t.test و بین دو گروه با آزمون T.test  ،Mann whitney و fisher  مورد قضاوت آماری قرارگرفتند.

یافته‌ها: تحقیق روی 20 بیمار و 30 نمونه انجام گرفت پس از 6 ماه پیگیری میزان گیردنچر، ثبات ایمپلنت، تحلیل استخوان کرستال، PPD، BOP و بقای ایمپلنت‌ها در دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت. (2/0>P)

.نتیجه گیری: به نظر می‌رسد بارگذاری فوری اوردنچر مندیبل متکی بر یک ایمپلنت‌ میانی می‌تواند به عنوان یک جایگزین برای اوردنچر متکی بر دو ایمپلنت طرفی در بیماران با وضعیت اجتماعی اقتصادی پایین بکار رود.