خلاصه:

  سابقه و هدف : تشخیص زودرس ضایعات پری‏آپیکال می‌تواند باعث تسریع شروع درمان و جلوگیری از گسترش بیماری گردد. رادیوگرافی‌های معمولی همواره ستون اصلی تشخیص، درمان و پیگیری ضایعات اندودنتیک بوده‌اند، در عین حال، تصویر برداری دیجیتال در سالیان اخیر، محبوبیت بسیاری یافته است. هدف از

  مطالعه حاضر، مقایسه دقت رادیوگرافی معمولی و دیجیتال در تشخیص ضایعات مکانیکی ایجاد شده برروی استخوان فک گاو بود

  مواد و روش‌ها:

  در این تحقیق تجربی- آزمایشگاهی، یک عدد نیم فک پائین گاو مورد استفاده قرار گرفت. پس از مشخص نمودن محل ایجاد ضایعات بر روی استخوان کورتیکال

  ضایعات مکانیکی توسط فرز روند جراحی021، در عمق‌های 5/0، 1، 5/1، 2، 5/2، 3، 4 و 5 میلی‏متر ایجاد شدند.

  در نهایت، یک تصویر دیجیتال و یک رادیوگرافی معمولی با فیلم E-Speed تهیه و تصاویر بدست آمده توسط 5 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج با آزمون آماری Wilcoxon و Signed Ranks test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  یافته‌ها: طبق نتایج بدست آمده افراد بررسی کننده با استفاده از تصاویر دیجیتال در تشخیص ضایعات ایجاد شده موفق‌تر بودند. میانگین و انحراف معیار نمره تشخیص برای روش معمولی به ترتیب، 98/0 ± 25/1 و برای روش دیجیتال به ترتیب، 53/0 ± 85/1 بود و این تفاوت از لحاظ آماری معنی‌دار بود. (001/0 > P )

  نتیجه گیری: با توجه به کیفیت بالای تصاویر دیجیتال و مزایای آن از قبیل کاهش شدت اشعه و دقت قابل ملاحظه می‌توان استفاده از رادیوگرافی دیجیتال را برای تشخیص ضایعات استخوانی فک توصیه نمود